Ta cała starszyzna, która zbudowała osadę i wymyśliła historyjkę z potworami, to straszne dupki. Dlatego, że im współczesny świat dał kość, postanowili, że ich dzieci będą żyły w warunkach z zeszłych stuleci, bez możliwości poznania tego świata na własnej skórze. A co gorsze nawet chorym pozwalali umrzeć (początkowa scena) byleby tylko ich tajemnica nie została ujawniona. Pomysł, że można stworzyć taką osadę pośrodku jakiegoś parku narodowego czy co to tam było, też wydaje mi się mało realne. Naprawdę przez lata nikt z zewnątrz nie skapnął się, że tam mieszkają ludzie. Także ten strażnik był jakiś taki nieogarnięty. Nie zgłosił pojawienia się niewidomej dziewczyny, która wyszła z lasu i bez żadnych konkretniejszych tłumaczeń z jej strony, postanowił pomóc w zdobyciu leku. Naprawdę uznał, że postępuje słusznie? Zatem: bohaterowie to w dużej mierze dupki myślący tylko o swoich dawnych krzywdach i tchórze, którzy pod płaszczykiem uchronienia przed "złym światem" swoich bliskich postanowili uciec od rzeczywistości, zaś sama historia osady w parku narodowym też jest według mnie jakaś naciągana. Chciałem dać 6, ale chyba by to była zbyt wysoka ocena, więc ostatecznie wystawię 5.